مردی به روی پنجره ی خیس می نوشت...

سلام

بارش باران قشنگ این چند روزه، دوباره مرا به ارتکاب غزلی وادار کرد. تقدیم به همه ی شما یاران همدل

باران که می زند، دل من تنگ می شود
بین من و تمام خودم، جنگ می شود

با گریه های ساکت ابری که می رود
باران چشمهام، هماهنگ می شود

از شوق چترها که به باران رسیده اند
این کوچه های خیس، پر از رنگ می شود

باران که می زند، همه رنگی شنیدنی است
انگار رنگ ها همه آهنگ می شود

مردی به روی پنجره ی خیس می نوشت:
باران که می زند، دل من تنگ می شود 

گوش کشیده است از آن ...

سلام

تولد حضرت امام رضا (ع) را به همه شما تبریک می گویم. در این پست می خواهم در مورد واژه‏ی گوش و گوش کشیدن در این بیت حافظ بنویسم:

پیش کمان ابرویش لابه همی کنم ولی
گوش کشیده است از آن گوش به من نمی کند

برای فهم مصراع دوم باید به معانی کلمات توجه بیشتری کنیم. همانطور که در پستهای قبل هم گفتم چون ما معانی ظاهری کلمات را می دانیم ، به اشتباه فکر می کنیم که معانی جمله و عبارت را هم دریافته ایم.‏ و اما، گوش مخفف گوشه است و به دو سر کمان هم گوشه می گویند و گوش کشیدن کمان به معنی نزدیک کردن دو سر کمان  بر اثر کشیدن زه و آماده بودن تیر برای پرتاب از چله ی کمان است. از آن هم به معنی از آن رو ، به این علت است با توجه به این معانی می توان بیت را اینگونه معنی کرد:
من هرچه در مقابل یار التماس می کنم و می نالم فایده ای ندارد او به قصد جان من ابروها را درهم نموده (اخم کرده) و به همین علت به من توجهی نمی کند. با توجه به این معنی می توان مراعات نظیر بین کمان و گوش کشیدن را دریافت و بیشتر از زیبایی های این بیت لذت برد