برگزیدن هفت شاعر معاصر

سلام

کامنتی از دوستان دریافت کردم که اصل آن را با جوابیه حضورتان تقدیم می کنم

فرهیخته ی عزیز/جناب اقای وردیانی

برای کمک به ارزیابی نظر مخاطب شعر امروز ایران از شما که صلاحیت اظهار نظر دارید
دعوت میشود در این نظر سنجی شرکت کنید.
با احترام و سپاس

سلام دوست عزیز

از دعوتتان تشکر می کنم اما برایم سوالی پیش آمده و آن معیارهای انتخاب بهترین شاعران است. واقعا چگونه می توان از میان شاعران معاصر که درقید حیات هستند هفت تن را انتخاب کرد شاعرانی که به نسلهای مختلفی تعلق دارند وشعر هر کدام نیز ویژگی های خاص خودش را دارد!

بسا شاعران متوسط که به واسطه پرکاریشان بر سر زبان ها افتاده اند وچه بسیارند شاعرانی که درکنج خلوت خودشان شعر می سرایند وکم گوی وگزیده گوی هستند و مورد توجه گروهی خاص می باشند وآیندگان در مورد آنها نظر نهایی را خواهند داد.

گروهی از شاعران متوسط با ورود به عرصه صدا وسیما خود وشعرشان راتبلیغ می کنند واین امکان را دارند که به عنوان شاعری نیکو سخن مطرح شوند و مورد اقبال شعر دوستان غیر متخصص قرار بگیرند واین شهرت کاذب آنها را به جرگه هفت تن شاعر برگزیده بکشاند!

شاعران معاصر که جای خودشان را دارند آیا خواهیم توانست هفت شاعر برگزیده متقدم را برگزینیم ؟

به نظر شما خاقانی شاعر تر است یا حافظ یا سعدی یا فردوسی یا مولوی یا صائب یا...یا...!

تمام این بزرگان ستارگان آسمان ادب فارسی هستند وهرکدام به نوعی نور افشانی دارند وگزینش از میان ایشان بر مبنای سلیقه شخصی مخاطب است که نمی تواند معیار درستی باشد.به نظر حقیر اگر شعر دوستان توان درک اشعار خاقانی را داشتند شعر او را در کنار سعدی وحافظ قرار می دادند اما بنای زیبا و مستحکم شعر خاقانی با هزارتوهای فراوان از اصطلاحات نجوم و طب وباورهای عامیانه مجال ورود هر ناآشنایی نیست و آیا به این دلیل می توان او را از شاعران برگزیده ندانست؟

این مساله را می توان به شعر معاصر امروز وشاعران این دوره نیزتعمیم داد.ماندگاری شعر بهترین ملاک است بسا شاعرانی که در کتاب اولشان بسیار خوش درخشیدند اما در کتابهای دوم وسوم پس رفت داشته اند وشعرشان دولت مستعجل بود به راستی چه چیزی را باید ملاک انتخاب قرار داد؟

به نظر من بهتر است به جای نظر سنجی های اینچنینی شعر معاصر را بشناسیم وبشناسانیم ،گذشت روزگار خودش سره را از ناسره جدا خواهد کرد....

هر گوشه چو منصوری آویخته بر داری

سلام

می خواهم خیلی خلاصه در مورد انا الحق گفتن منصور حلاج بنویسم .شیخ محمود شبستری در گلشن راز می گوید که تمامی موجودات و ذرات عالم مست حقند و در این مستی دعوی اناالحق دارند و چون در این جهان غیر از حق ، حقیقتی نیست بین انا الحق و هوالحق هیچ تفاوتی نیست که هر دو اینها ندای حق است چنانکه حضرت مولانا در دیوان شمس می فرماید:

هر ذره ز خودشیدت گویای انا الحقی
هر گوشه چو منصوری آویخته بر داری

آنچه جواز اناالحق گفتن است مستی و نفی خودی و تعین خاص هر موجود است وقتی که من غایب می شود همه اوست و من هشیار نمی تواند انا الحق بگوید واگر بگوید کفر محض است مانند فرعون که مست حق نبود و هشیار خویش بود.اگر انا الحق گفتن منصور محو هویت واز میان برخاستن من باشد رواست چرا که موسی از درختی نیز آواز انی انا الله  شنید و در آن حال درخت غرق در آتش بود یعنی هویت او در تجلی حق محو ونابود شده و سوخته بود.
منصور نیز در آن حال که انا الحق می گفت همان آتش را برجان خویش داشت و از این رو وقتی که که اناالحق را به زبان می آورد منصور کجا بود خدا بود خدا!

اما تنها جرم منصور این بود که این مستی را در میان هشیاران آشکار کرد کسانی که غرق در منیت وهشیار خودشان بودند وبه قول بیهقی "رسید به او هرآنچه رسید!"