دانش رفاه افزای مخرب

سلام

دوباره به رویرو چشم می دوزم!مردم آن طرف ریل هم به این طرف چشم دوخته اند،عده ای با همراهشان ور می روند و بعضی ها هم همشهریشان را ورق می زنند!

همه درانتظار آمدن قطاری زیر زمینی که ما را از این ور شهر به آن ور شهر ببرد!

برای رسیدن به مقصدی خودمان را از نور خورشید و زیبایی آسمان محروم کردیم!

آیا زیبا تر از خورشید و آسمان مقصدی وجود دارد؟!

داریم به کجا می رویم؟

این انسان به ظاهر مدنی بالطبع و در باطن منفرد، چه بلایی دارد به سر خودش می آورد؟

روی زمین را چنان شلوغ کرده که از دست آن به زیر زمین پناه برده ودارد درآنجا به دنبال چیزی می گردد که داشته و خودش با فاصله گرفتن از طبیعت آن را از دست داده!

چرا ما دیگر نمی توانیم شاهد حضور انسانهایی مانند مولانا،حافظ،اابن سینا،عین القضات و... باشیم؟

ما آنقدر از عوالم انسانی فاصله گرفتیم که دیگر اندیشیدن را از یاد برده ایم !تمام اندیشه آدمی این شده که چه کند که بیشتر به دست بیاورد وبیشتر برخوردار شود اما برخورداری از چه؟ ودر قبال این برخورداری چه چیزهایی را که باید از دست بدهد!؟

کاش می شد از اینهمه دانش رفاه افزای مخرب، به سوی حکمت وطبیعت اصیل انسانی برگشت و با تمام وجود وبدون استرس ناشی از رفاه غیرطبیعی، که دانش به ما تحمیل کرده ،از زندگی لذت برد!

کاش می شد...

ایراد قافیه در شعر فردوسی

سلام

می خواهم در مورد اشکال "اقوا" در بعضی از ابیات شاهنامه فردوسی برایتان بنویسم."اقوا"یعنی اینکه حذو یا حرکت حرف پیش ازقید در در قافیه یکسان نباشد مانند "نِوِشت" با " دُرُشت" برای مثال این بیت از شاهنامه:

چو او رسمهای پدر درنوشت
ابا موبدان و ردان شد درشت

نمونه های دیگر از این ناسازی قافیه را می توانیم در این بیتها ببینیم:

چو بشنید گشتاسب غمگین برفت
ره ساربانان قیصر گرفت
***

هزینه چنان کن که بایدت کرد
نباید فشاند ونیاید فشرد
***

هرآن کس که دل تیره دارد ز رشک
مر آن درد را دیو باشد پزشک

نکته مهم در این است که استاد سخن فردوسی در کاربرد قافیه بسیار باریک بین ودقیق است و غیر ممکن است به این موضوع اهمیت نداده باشد.به راستی این اشکال را چگونه می توان توجیه کرد؟

جواب این است که این شکل قافیه در شاهنامه ودیگر سروده های کهن عیب محسوب نمی شده است و شاعران آن دوره قافیه هایی از این دست را درست و روا می دانسته اند.برای نمونه خاقانی در یک رباعی چنین قافیه ها را آورده است:

آن ماه دو هفته کرد عمدا هر هفْت
آمد برخاقانی وعذرش پذرُفت
ناچار که خورشید سوی ذره شود
ذره سوی خورشید کجا داند رَفت؟